Dezavantajlı Güruhun Beklentisini Yükseltmemek Lâzım.

Davet edildiğim toplantının konusu, engelli hakları ile ilgili. Beni ısrarla toplantıya davet eden vatandaş, hususi araç ayarladı.

Gideceğimiz yere ulaştık. Sol tarafımda kanadyen bastondan destek alıp, sağ tarafımda bulunan birine tutunarak çıktık merdivenleri. Kendimize uygun bir yer seçtik. Kimseyi tanımıyorum. Arka taraflardan, köşe bir yerdeyim. Kurum ve kuruluş temsilcileri, toplantının amacıyla ilgili konuşmaya başladı. Konuşmacı sunumunu yapıyor, izleyiciler ve konunun tarafı olanlar soru yöneltiyor ya da alkışlıyor. Yaklaşık bir saat geçti sanırım. Kanadyen bastonu yan tarafımdaki kirişe dayamışım. Sıkıldığımı belli etmemeye çalışarak, konuşulan konular ile konuşulanların günlük hayattaki karşılığı arasında ilinti kurma oyunu oynuyorum, içimden.

Beni oraya ısrarla götüren vatandaş, çok önemli sorular sormamı bekliyor. Her göz göze geldiğimizde, gözünde görüyorum bu beklentiyi. Sıkılmış durumdayım. Göz teması kurmamaya çalışıyorum onunla. Güya, dikkatle dinliyorum kürsüdeki konuşmacıyı. Devlet ricalinden bir temsilci, konuşan. 20 dakika falan konuştu sanırım. Kendine ayrılan konuşma süresi bitince, bir kaç soru aldı.  Sonrasında gelip, yanıma oturdu. Gravatı falan da var. Oturduğu yerde şöyle bir kaykıldı. Gravatını gevşetti. Beni davet eden vatandaş, gelip yanıma oturan konuşmacıyı ya şahsen, ya da makamen tanıyor olmalı ki, belli belirsiz bir baş hareketi ile selamlaştılar.

Kaykılması biten görevli konuşmacı son olarak, diz üstünden pantolonunu zarif parmak hareketi ile bir iki santim yukarı çekip, ceketinin cebinden bir selpak mendil paketi çıkardı. Allah var, zarif olduğu kadar, centilmendi de. İster miyim diye, bana bile uzattığı paketten bir kağıt mendil çıkarıp, terini silmeye başladı. Beni oraya götüren şahıs, iki de bir arkasına dönüp, az önce baş hareketiyle selamlaştığı devlet ricaliyle, göz temasını bir ileri safhaya taşıyıp, sözlü olarak kontak kurmaya çalışan bir çaba içinde. Kanadyen bastonum, yan tarafta duvara dayalı. Yanımdaki devletin, teri kurulanmış. Önümüzde, arkasına dönüp iki de bir bizden tarafa bakan bir çift göz. Kürsüdeki yeni konuşmacı da sözlerini bitirmiş. Salondan kalkan parmakları işaret ederek, soruları alıyor. O esnada yanımdaki, gravatını zarif el hareketiyle tutarak, eğilirken dekoltesini kapatan iffetli bir genç kız edasıyla, benden tarafa eğildi. ” Bu engellilerin beklentisini fazla yükseltmemek gerek ! “ dedi, masumca. Gülümsedim. Sanırım gülümsemişimdir. Öyle zarif, öyle centilmen, öyle iffetli devlet ricaline başla nasıl karşılık verilebilir ki…

İkinci oturuma geçilmeden önce yarım saat ara verileceği anons edildi. Herkes ayaklanmaya başladı. Kuru pasta ve meyve suyu servis edileceğini, kendisinin ayarladığını söyledi, ayağa kalkıp, gravatını ve takım elbisesini düzelten centilmen konuşmacı. Önce tepkisiz durumda oturuyordum. Beni oraya götüren vatandaş, bizden tarafa seğirtip, kirişe dayalı kanadyen bastonumu alıp bana verirken, önceden tanıştıktan belli olan devlet ricalinden konuşmacıyla, selamlaşıp, konuşmaya başladı. Bastonu almasını, bana vermesini, benim ayağa kalkmamı  izleyen konuşmacıyı son görüşüm oldu.

Zarif, centilmen, iffetli olduğu kadar, son derece hızlı olduğunun da farkına vardım ; yanımızdan uzaklaşmasını izlerken.